(Umran Dergisi)
GENÇLİK DÖNEMİ
VE KAYIP GENÇLİK
İnsan hayatının önemli bir dönemi olan “gençlik çağı ”, biyolojik, psikolojik ve sosyolojik yönü ile insanın bedensel, ruhsal ve sosyal gelişmesinin ve kişiliğinin oluşmasında hassas bir dönemi kapsamaktadır. Gençlik dönemi, bir yandan bunalımlar, çatışmalar, yanılgılar, çelişkiler ve kararsızlıklarla gencin gerek kendisiyle ve gerekse çevresiyle çatışma dönemi iken; diğer yandan da, tatlı hayallerin, tutkuların ve idealizmin filizlendiği, kendini ispat ve kimliğini bulma çabalarının yoğunlaştığı bir dönemdir. Bu yüzden, toplumun içinde bulunduğu buhranlardan en fazla etkilenen kesim de yine gençlik kesimidir. Toplumun en hareketli ve dinamik grubunu oluşturan gençlik, hedef kitle oluşu ve kolay şartlandırılması ile her türlü olumlu ve olumsuz motivasyona ve manuplasyona da en müsait bir kesimdir.
Yaşamakta olduğumuz bilgi çağında, gençlik birçok yabancı televizyon kanallarını izleme ve her türlü gazete, dergi ve kitap okuma imkanına sahip olduğu gibi, İnternet sayesinde de olumlu olumsuz birçok yabancı kültür ve medeniyetle karşılaşmaktadır. Kendi öz değerlerini özümsememiş, kendi değerleri ile yoğrulmamış, kimlik şuuru aşılanmamış gençlik yabancı kültür ve felsefi akımlarla karşılaştığında kolayca etkilenmekte, kimlik aşınmasına uğrayabilmektedir.
Ülkemizdeki;
- işsizlik, barınma, beslenme ve sağlık konusundaki sıkıntılar,
- insanların birbirine ilgisinin azalması,
- iletişim kopukluğu ve sosyal bağlılık ve dayanışma ruhunun yok
olması,
- aile yapısının sarsılması ve sosyal çözülme nedeniyle aile içinde
diyalog, sohbet ve
dertleşmenin ortadan kalkması,
- kuşaklar arası çatışma ile oluşan güven bunalımı,
- yolsuzluklar, adam kayırma, adaletsizlikler,
- geçim sıkıntısı
gibi olumsuzluklar ve bunların sonucunda oluşan endişe, sıkıntı ve stres gençliğimizi ümitsizliğe ve bunalıma sürüklemiştir. Ülkenin meselelerini kendine dert edinmesi, hayatını büyük hedeflere göre düzenlemesi ve bu ülkede "Ben de varım" demesi gereken gençliğimiz ne yazık ki bir vurdumduymazlık içerisindedir. Amaçsız bir hayat, kendini faydasız hissetme, gelecek korkusu ve kimlik bunalımı gibi olumsuzluklar sonucunda mücadele ruhunu yitirmiş huzursuz bir gençlik olgusu ile karşı karşıyayız. Geleceğe bağlanan umutların tükenmesiyle, olumsuzluklara tepki koymak yerine, kendi değerlerine yabancılaşarak, kendini eğlence, içki, sigara ve uyuşturucuya vererek derin bir yozlaşma ve çürüme yaşıyor. Tefekkür yok. Fikri derinlik yok. Ruhsal bir boşluk var. Gençlik kendisini arıyor.
Laikçi düzen politikaları sonucunda yozlaştırılan gençlik; manevî değerlerin zayıfladığı, kimlik ve kültür krizlerinin yaşandığı bir dönem yaşamaktadır. Değer kargaşası ve onun getirdiği ahlak krizi ile özellikle kentsel kesimde artan fuhuş, tecavüz, uyuşturucu, kapkaç, hırsızlık, cinayet, adam kaçırma, çek-senet tahsilatı, mafyavari çeteleşme gibi suçlar, toplumsal dokudaki bozulmanın, çürümenin bir yansıması olarak karşımıza çıkıyor.
TÜRKİYE
GENÇLİĞİNİN SERENCAMI
Bu ülke soyulurken sesini çıkarmayanlar, ağızlarında sakız ettikleri "laiklik", "irtica" gibi kelimeleri manivela olarak kullanarak bu ülkenin yapı taşlarını yerinden oynatmaya devam ediyorlar. En büyük zenginliğimiz olan gençliğimizdeki bugünkü dejenerasyon ve kimlik onların eseri. Değerler erozyona uğramış olup, kimlik ve değer kaybı had safhadadır. Maneviyat çökmüş durumdadır. Kendi inanç değerlerine yabancılaşmış, hatta yer yer düşman edilmiş bir gençlik olgusu ile karşı karşıyayız. Tiner çeken, dilenen, kalabalık caddelerde, trafik ışıklarının dibinde kağıt mendil, sakız satan çocuklar. Kimi evsiz, kimi okulsuz, kimi aç. Sokakta yaşayan on binlerce çocuk bu ülkenin kanayan bir yarasıdır. Ülkenin bu hale düşmesine sebep olanlar çağdışı doğmalarıyla, “vazgeçilmez ilkeler” ile ne kadar övünseler azdır.
Hiç kimsenin gündeme getirmediği bir gerçek de şu ki; Türkiye'deki darbeler en çok gençlik kesimini etkilemiş, her darbeden sonra gençliğin geleceği üzerine değişik operasyonlar tezgahlanmıştır.
- 27 Mayıs darbesinden sonra
60'lı yılların gençliği politize edilmiş idealist bir gençliktir.
- 12 Mart muhtırasının ardından oluşturulan anarşik ortamda şiddet ve
teröre alet edilen 70'lerin gençliği bir kan denizinde birbirine boğdurulmuş,
önemli derecede zayiat verilmiştir. Bir boşluk ve sosyal çözülme ortamında
problemli yetişen gençlik kendine hem de topluma yabancılaşmıştır.
- 12 Eylül darbesinden sonra darbeciler gençliği apolitize etmek,
toplumsal sorunlardan uzak tutmak
için yozlaştırıcı kültürel
programlar uyguladılar. Politik mücadeleden uzaklaştırılarak pasifize edilen,
baskılarla korkutulan 80'li yılların gençliği ülke sorunlarından habersiz yoz
kültür kıskacımda kıvranan bencil, idealsiz ve amaçsız bir nesle dönüştü.
- 90'lı
yıllarda dünyadaki değişmeleri, gelişmiş kitle
iletişim araçları ile izleme imkanı
bulan gençliğe küreselleşme ile beraber dünya ile bütünleşme çağrıları
yapılmış, ortaya atılan yeni dünya düzeniyle eşitlik, özgürlük ve barış
propagandaları yapılarak mücadele azmi ve isteği kırılmaya çalışılmıştır.
- 2000'li yılların gençliği ise 28 Şubat politikalarının kurbanı durumundadırlar. Bu süreçte, Kur’an Kursu, İmam Hatip gibi okulları kapatması da manevi yapının gelişmesini engelledi. Ortaya çıkan kültürel boşluk, herhangi bir manevi değerler sistemiyle de takviye edilmeyince yozlaşma giderek artmaya başladı. "Kur’an’ı kapa kadınları aç" politikaları ile, bir taraftan örtünme yasaklanırken öbür taraftan çıplaklık alabildiğine teşvik edildi, haya duygusu yok edildi. Kız-Erkek flörtü ilkokul 2.-3. sınıf seviyelerine kadar inmiş durumdadır. Yurtlarda kız-erkek çocukları bir arada bulundurarak, bu ilişkileri aşırı genişlettiler. Mahremiyet ortadan kalktı.
Bu ülkede çocuğunuza 15 yaşından önce "dini eğitim" vermeniz yasaklanmıştır. Önce 8 yıllık temel eğitimi bitirmeniz gerekiyor. Yani 14 yaşındaki çocuğunuza bugün dini eğitim aldırmak isterseniz buna imkan yoktur. Geçen hafta okullar kapandı. Ne olacak şimdi? "Camilerimiz açıktır, yaz kurslarına gitsin" diyorlar. Ama oraya da 12 yaş sınırı getirdikleri için çocukların bu yaz kurslarına gitme imkanı yok. Halk bu işi kendi imkanlarıyla halletmeye kalktığı zaman da beylerin ifadesiyle "kaçak eğitim kurumu(!)" açmış oluyorsunuz ve bunun da hapis cezası var. Şimdi tartışılan şey, efendim cezası 3 yıl mı olsun, yoksa bir yıl olsun ve bu da para cezasına çevrilsin. Bir Allah'ın kulu çıkıp ta "kardeşim ne cezası bu, kime ne cezası veriyorsun, kim kime ceza veriyor?" diye sormuyor. Bir Allah'ın kulu çıkıp ta, bir insanın mukaddes kitabını istediği yerde istediği şekilde öğrenmesinin bir hak olduğunu, bunun suç olmaktan çıkarılması gerektiğini söylemiyor. Herkes Kur'an okumaya ceza verileceğini zımnen kabul etmişte, cezası ne kadar olsun onu tartışıyor. Bu ülkeyi ne hale getirdiler görün. Bir tarafta "laikçi oligarşi"nin dayatmaları ve her türlü maddi imkanlarıyla saldırıya geçen misyonerler, diğer tarafta elleri kolları bağlanmış, çocuğuna din eğitimi vermekten korkar hale gelmiş Müslüman halk. Ve ceza hangi dozda olmalı, onun tartışması yapılıyor.
Vehimleriyle durmadan korku ve düşman üreten, bulundukları makamları millete hizmet için kullanmak yerine, toplumsal yaşama müdahale eden, düşünceye ve inançlara sınırlama getiren, medya kanalıyla beyanatlar savuran kişi ve kurumlara bilmelidirler ki; Bu ülkenin hayali düşman üretmekten öte daha ciddi sorunları vardır. Çocuklarımızı, bu ülkenin geleceği olan gençliği kendi ellerinizle ateşe atıyor, ülkemizin geleceğini karartıyorsunuz.
UYUŞTURUCU VE GENÇLİK
Düzenin gelecek vaat etmediği genç nüfusun yaşadığı bunalım, eğitim sisteminin kimlik ve kişilik kazandırmaktaki yetersizliği, işsizlik ve yoksullukla yaşanmaz hale gelen bir hayat, gençliği uyuşturucu kullanımına teşvik ediyor. Bir tarafta hayat pahalılığı ve işsizlik, diğer tarafta gençliği tüketim çılgınlığına iten çeşitli reklam kampanyaları körpe dimağları depresif yapıyor.
Ekonomik sıkıntıların sebep olduğu büyük tahribata karşı koyamayan gençlerimiz, günübirlik yaşıyor, sadece gemisini kurtarmaya çalışıyor. İçinde bulunduğu toplumu ve kendisini ilgilendiren sosyal ve siyasal sorunlarla mücadele etmek yerine, problemlerini uyuşarak atlatmaya çalışıyor. Hedefsiz ve misyonsuz kalmış gençlik, içindeki boşluğu dolduracak bir yol ararken uyuşturucuya yöneliyor. Yalnızlığını alkol ve uyuşturucu kullanarak aşmaya çalışıyorlar. Araştırmalara Türkiye'de özellikle ilköğretimde uyuşturucu kullanma yaşı 10-11’e kadar inmiştir.
İstanbul’da “Yeniden Sağlık Eğitim Derneği” nin, Doç. Dr. Kültegin
Ögel’in koordinatörlüğünde, 15 ilçede, 43 okulda, 3168 0nuncu sınıf (Lise II)
öğrencisi arasında yaptığı bir araştırmada (1), gençlerin sigaradan uzaklaşıp
esrar ve sentetik haplara yöneldiğini ortaya koyuyor. İşte ürkütücü
sonuçlar (Bu rakamlar 2001’den 2004’e
kadar üç yıl içerisinde meydana gelen artışları gösteriyor) :
- Esrar kullanımı % 75 artarak %6’ya
ulaşmış
- Uçucu madde kullanımı % 40 artarak % 6’ya
ulaşmış
- Eroin kullanımı % 100 artış göstererek
%1,6’ya çıkmış
- Extacy kullanımı % 287 oranında artarak %
3’ün üzerine çıkmış
- Uyuşturucu hap kullanımı % 184 artışla %4’e yaklaşmış
MEDYANIN
TAHRİBATI
Medyanın dejenere yayınları gençleri uyuşturucuya, çeteleşmeye, intihara teşvik ediyor. TV, sinema ve magazin gazetelerinin sergilediği modeller ideal hayat beklentisini çarpıklaştırıyor. Televole kültürü gençleri ahlaki ve kültürel yozlaşmaya götürüyor. Her gün gördükleri şeylere alışıyorlar. Uluslararası bir saldırı söz konusudur. Şeytanın yolunda gidenler insanın zaaf yönlerini bilip, ona göre saldırı planı yapıyorlar. En samimi arkadaşa bile açılamayan mahrem konular televizyonda konuşulup sergileniyor. Eskiden “ayıp” diye nitelendirilen şeylerin artık gündelik yaşamda geniş yer bulması ve kanıksanması bunun bir göstergesidir.
Son zamanlarda daha hızlı bir yozlaşma sürecine giren cinsellik, gençliğimiz için bir tehlike oluşturmaktadır. Cinsel özgürlük propagandası yapan bazı medya organlarının müstehcen görüntüler eşliğinde en çok işledikleri konu cinselliktir. Yürütülen cinsel özgürlük propagandasının neticesinde toplumumuzda gayri meşru ilişkiler, ahlaki yozlaşma, fuhuş, cinsel sapkınlıklar gençliğimizi ciddi anlamda tehdit edecek boyutlara ulaşmıştır.
Çoğu sevgilileriyle, aşk skandallarıyla, giyimleriyle, makyaj ve silikonları ile gündeme gelen, doğru dürüst bir aile kuramamış sözde sanatçılar üzerine kurulan yoz bir eğlence kültürü, gençleri pırıltılı hayatlara özendiriyor, pembe hayallerden ibaret bir hayat düşlüyorlar. Anne-baba olmaya talip değiller, aday değiller. Aile kurmaktan ziyade, kendilerini iş hayatına göre programlıyorlar. Kısa zamanda şöhret olanlara özenip, çalışmadan zengin olmanın yollarını arıyorlar. Dürüstlük ve çalışkanlık yerine, hiçbir çaba harcamadan kısa yoldan para kazanmak bir erdem ve işini bilirlik olarak görülüyor. Medyada olanca müptezelliğiyle bu beyin yıkama operasyonuna çanak tutuyor.
Röntgenciliği teşvik eden yarışmalar, “Paparazi”ler, “Televole”ler, uyduruk dizilerdeki her vesile ile içilen içkiler, kaldırılan kadehler, kız-erkek ilişkilerindeki aşkın görüntüler, lüks köşklerdeki sapkın yaşam şekilleri insanlarda ne ahlak bırakıyor, ne de ilke. İnsani değerlerin yitirildiği, yozlaşma ve çürümenin had safhada olduğu bir ortamda ilahı para olmuş bir kuşak yetiştirildi.
DEĞİŞİM ÜRKÜTÜCÜ BOYUTTA
9 Eylül Üniversitesi öğretim üyesi Prof. Dr. İbrahim Armağan, ilki 1979'da olmak üzere 2004 yılına kadar süren bir dizi anket ve araştırma yapıyor ve elde edilen sonuçları, 2001-2002 yıllarını da kapsayacak şekilde bir kitap halinde kamuoyunun bilgisine sunuyor (2): Prof Armağan şöyle diyor: ''Araştırmalarımızda 1980'li yılların gençliği ile günümüz gençliği arasında çok belirgin farklar ortaya çıktı. 1980 gençliği; toplumsal değerlere, vatana, millete sahip çıkan, bilinçli ve sorumlu, eşitliği ön planda tutan bir gençlikti. 1980'lerin gençliğinde sevgi, özgürlük, eşitlik gibi temalar ilk sıralarda yer alırken eğitim ve iş, daha sonra geliyordu. 2000'li yılların gençliği ise bireysel değerler olan para gibi konulara önem verip egoist bir yapı sergiliyor...''
İlki 1979 yılında 2.168 kişi üzerinde yapılan bu araştırmaya göre, o dönemdeki gençlerimizin öncelikleri şöyle sıralanıyor: (1) Sevgi: %20.05, (2) Özgürlük: 16.84, (3) Eşitlik: 16.14, (4) Eğitim: 14.88, (5) İş: 13.51, (6) Demokrasi: 8.42, (7) İletişim: 2.54, (8) Zenginlik: 2.31 ve(9) Aile: 2.04.
Aynı çalışmayı 18 yıl sonra 1997'de tekrarlayan Armağan, bu kez çok daha değişik sonuçlara ulaşıyor. Bu defa ankete katılan 5 bin 186 öğrenciden yüzde 20.67'si "para, zenginlik" tercihini kullanıyor. Bunu yüzde 19.53 ile "sevgi", 17.97 ile "meslek, iş" tercihleri izliyor. 1979 gençliğinin ikinci sırada önemsediği özgürlük ise bir sonraki kuşakta, yüzde 4.39 ile 8. sırada yer alıyor.
Görüldüğü üzere, gençliğimizin değerler sisteminde, 20 yılda çok ciddi değişimler ortaya çıkmış. Meselâ; ''zenginlik'' , 1979'da 8. sırada ve %2.31 iken, 2000'de, %21.29 ile birinci sıraya yükselmiş görünüyor.
1979 yılında ikinci sırada olan özgürlük (16.84), 2000 yılında yedinci sıraya (3.02) düşmüş. Gene 1979 yılında üçüncü sırada olan eşitlik (16.14), en altlara düşmüş (2.76).
Çalışmanın 2001-2002 yıllarında 4 bin 160 gençle yapılan son aşamasında ise yeni kuşak, mutluluk için yüzde 20 ile para, yüzde 19 ile sevgi, yüzde 18 ile iyi bir meslek tercihinde bulunuyor. Yeni kuşak en çok değer verdikleri olguları iyi bir meslek, iyi bir öğrenim ve zengin olmak şeklinde sıralıyor. Yine 2000'li yılların gençliği, kısa yoldan zengin olmanın yolunun ise ticaret, miras, politika ve şans oyunlarından geçtiğini belirtiyor.
Araştırma sonuçları, gençlik kuşağının değerlerinin, 20 yıl içinde nasıl alt üst edildiğini, "sevgi"nin yerini "para"nın aldığını ortaya koymakta, gençliğin nasıl kaybedildiğini, yozlaştırılarak idealsiz ve amaçsız bir konuma getirildiğini gösteriyor.
Armağan araştırmasının sonuçlarını değerlendirirken, gençliğin sorunlarını eğitim, işsizlik, özgürlük, kuşak çatışması, gelecek kaygısı, kimlik arayışı ve sevgisizlik olarak sıralıyor. Ülke nüfusunun büyük kısmını oluşturan bu kuşağın, değerlerinin 20 yıl içinde alt-üst olduğunu dile getiren Prof. Dr. Armağan, "Dünyadaki hızlı değişime ayak uyduramıyoruz. Bu değişimi yakalayamıyoruz. Gençlik bunun sancılarını yaşıyor. Sosyolojik açıdan kaybolmuş bir gençlikle karşı karşıyayız" diyor.
Diğer taraftan, Pazar Araştırma Şirketi “Trendgroup”un 12 ilde 600 kişi ile yapılan gençlik araştırmasında da (3), hangi kesime mensup olursa olsun gençlerin had safhaya ulaşan bir iç boşluğa sahip olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Eğer yerine koyacak başka bir kültür zemini sunulamamışsa, alternatifsiz kalan gençlik kişiliksiz, sinmiş, çıkarcı bir yaşamı tercih ediyor ve manevi boşluğu popüler olan şeyler ile dolduruyor, kimi de uyuşturucu kullanımı ile kendisine ayrı bir dünya oluşturuyor. Böylece gençlik, modern diye yutturulmaya çalışılan yoz ve boş bir yaşam tarzının girdabında öğütülüyor. “Bozuk düzen”e karşı tavır almak gibi bir derdi yok. Yapılan bu araştırmaya göre, gençler kendini tanımlama sorunu yaşıyor. Kimlik ve değer kaybı had safhada. Kimliklerinin ne olduğunu bilmiyor ve ifade edemiyorlar.
Sağ, sol, İslamcı tüm kesimlerin şikayetçi olduğu kültürel yozlaşma giderek bir krize dönüşmüş durumdadır. Gün geçtikçe dejenerasyon artmakta, sorumsuz ve duyarsız gençlik anlamsız, davasız, sorumsuz bir toplum meydana getiriyor. Yozlaşmanın sadece giyim, kuşam ve müzikle kalmadığını, zihinlerin tutsak edilerek, gençliğe "Kendini kurtar, kendi başının çaresine bak" anlayışının dayatıldığını görmekteyiz. Ülkesinde geleceğini göremeyen eğitimli gençler, bireysel kurtuluş adına yurtdışına yöneliyorlar. Devletine ve ülkesine güveni sarsılmış gençliğin %75’i artık bu ülkede yaşamak istemiyor. Dışarıda yaşamak, dışarıda okumak istiyorlar.
Gelir tabakaları arasında ki derin uçurumlar; bir yanda ekmek kuyruğunda bekleyen, açız diye sokaklara düşen insanların feryadı, bir yanda mutlu bir azınlığın ahlak dışı lüks yaşantıları ne yazık ki bu sosyal çürümenin, bu sosyal yırtılmanın ve kimliksizliğin ana sebeplerinden biridir. İç karartan ekonomik sıkıntılar ve buhranlı bir sosyal ve siyasal yapı sonucunda, öz güvenini yitirmiş bir millet, şahsiyetini yitirmiş bir toplum, yarınından ümitsiz bir gençlik doğmuştur.
BİR AN ÖNCE TEDAVİYE BAŞLANMALI
Gençliğimizin iyi yetişmesi, gelişmesi ve geleceğin teminatı olması inancımızın ve tarihin bize yüklediği bir sorumluluktur. Hızla seyreden çöküşe dur diyebilmek için sorumluluk sahibi herkesin gayret göstermesi gerekir. Gençlik sorunları konusunda hem ailenin, hem de gençlerin ciddi biçimde "rehberlik" ihtiyacı içinde olduğunu biliyoruz.
Nüfusunun çok önemli bir bölümü genç olan ülkemizde, gençlik alanında çalışma yapan, gençlere yönelik projeler üreten, planlayan kuruluş sayısı son derece azdır. Ülkemizde hayata geçirilen gençlik projelerinin arka planına baktığımızda, bunların Türkiye'deki değerler değişimini kendi istedikleri istikamette gerçekleştirmeye yönelik batı menşeli projeler olduklarını görüyoruz.
Gençliğin gelecek olduğunu unutmayalım. Gençlik daha iyi yarınlar demektir. Sorunlu gençlik demek, sorunlu bir gelecek demektir. Geleceğimizi ellerine teslim edeceğimiz çocukları şimdi koruyamazsak, mutlu olmalarını sağlayamazsak, yarın hiçbir şey bekleyemeyiz.
Ayrıca, çocukların ve gençlerin iyi bir iklim içinde yetişmesini sağlayacak, nasihat alabileceği, örneklikler görebileceği uygun sosyal zeminler oluşturmak gerekiyor. Onlara sahip çıkacak gerekli alt yapıların oluşması için gayret göstermek yapılacak en önemli işlerden biridir.
Büyük bir medeniyetin mensubu olan bizler 21. Yüzyıla büyük umut ve hedeflerle girmek zorundayız. Hedefimize varmamızı ve tarihin bize yüklediği misyonu hakkıyla yerine getirmemizi sağlayacak büyük bir gençlik potansiyeline sahibiz. Yeni bir yüzyıla daha güçlü bir millet olarak girebilmemiz için, değer yargılarıyla barışık, tarihiyle gurur duyan, sorumluluğun şuurunda ve insanlığa örnek olacak bir gençlik yetiştirmeliyiz.(4)
Varlığını muhafaza etmek, medeniyetler yarışında başarılı olmak ve dünyaya damgasını vurmak isteyen her millet, mensubu olduğu inanç, kültür ve medeniyeti ayakta tutacak, bunları geliştirecek bir gençlik yetiştirmek zorundadır. Bilgisi, kalitesi, ahlâkı yükselmiş bir toplum ancak ayakta durabilir.
Faydalanılan Kaynaklar:
(1) a) 20.4.2005 Radikal Gazetesi; b)
http://haber.intratem.gen.tr
(2) Prof. Dr. İbrahim Armağan, “Gençlik
Gözüyle Gençlik-21.Yüzyıl Eşiğinde Türkiye
Gençliği”, Kırkısraklılar Vakfı Yayınları, Ankara, 2004
(3) Meral Yılmaz, “Ne 68 ne de 80
gençliği: Reyting Kuşağı”, Aksiyon Dergisi, sayı 477
(4) Mustafa Özkan, “Bir Gençlik”,
http://muzaffer55.8m.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder